.

Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011


Κύριε


εσείς που φτιάξατε
όλα της γης τα κάλλη,
σαν το κλωνί που θάλλει,
ας φτιάχνατε κι εμέ. 

Ήθελα εγώ μιας άνοιξης,
να γεννηθώ χελδόνι,
την ώρα που κορδώνει
να πιει το πρωινό. 

Ακόμη, κι ας ανάβλυζα,
σαν γάργαρη βρυσούλα.
Στάλας να 'μαι δροσούλα,
σε φτέρη του βουνού

ή, έστω, κάποιο σύννεφο,
τα γύρω να ραντίζω.
Μυρμήγκι, για να χτίζω,
τη βύθια μου φωλιά.

Ή, πάλι, εγώ στο πέταγμα
κάποιου πουλιού να μοιάζω,
να γείρω, να κουρνιάζω,
οπού ‘θελε η στιγμή,

και να 'χω δίπλα, συντροφιά
το πρωτινό τ’ αστέρι,
και σαν το περιστέρι,
να ‘χω λευκά φτερά.

Κύριε, ας ήμουν του βουνού
κάποιο κλωνί, μια ρίζα.
Μες στα τοπία τα γκρίζα,
ν’ ανθίζω την αυγή,

ή να 'μαι χρήσιμος καρπός,
μια κλάρα, φορτωμένη,
που αυτή θα ξεχορταίνει,
τ’ ανήμερα θεριά.

Κύριε, ας ήμουν χάραμα,
αστερισμός, λυκόφως.
Ένας μικρούλης λόφος,
σε μια κρυφή ερημιά,

που θα 'χει άστατο καιρό –
μια ξαφνική βροχούλα,
ν’ ανοίγω τη βρυσούλα,
να ξεδιψούν στη γη.


©Δήμητρα Δελακούρα
http://dimitradelakoura4.blogspot.com/